آرزوی من

بعد از دو و نیم سال دوباره دلم میخواد بنویسم. اما نمیدونم از چی. احساس میکنم حرفهای زیادی توی سرم هست که دوست دارم بنویسم و رها بشم از تجمع اونها توی ذهنم. اما انگار نمیدونم دقیقا چی داره توی سرم میگذره. 

اوکی. فهمیدم. میتونم از آرزوم بنویسم. من دلم میخواد یه هنرمند باشم. که آثاری تولید کنم. یه هنرمند تصویرگر. بیشتر دلم میخواد بتونم از این طریق به آدمها کمک کنم. مثلا چیزهایی رو بهشون یاد بدم، یا مفاهیمی رو با زبان تصویر و داستان بهشون منتقل کنم، یا اصلا صرفا برای دقایقی سرگرمی خوشحالشون کنم.  همینطور حرفها و باورها و تجربه ها و نگاه خودمو به زندگی رو با دیگران به اشتراک بگذارم و باهاشون تعامل کنم. دوست دارم از طریق پرداختن به هنر، خودمو رشد بدم. 

زندگی می تواند یک شعر باشد

زندگی می تواند یک شوخی باشد. یک جوک بی مزه ی کوتاه.

یا داستانی بلند. به اندازه ی هزار و یک شب. 

زندگی می تواند یک ضرب المثل شود. مایه ی عبرت دیگران.

یا حکایتی شیرین برای یک دورهمی.

خیلی جدی مسخره بازی کنید

یکی از روشهای خوبِ شروعِ کاری که مدتهاست قصد انجام آن را داریم، اشتیاقش را هم داریم اما به هردلیلی یک ترس و نگرانی داریم و آن را شروع نمی کنیم این است که به مسخره ترین شکل ممکن آن را انجام بدهیم.

متفاوت بودن

 این روزها که تب خاص و متفاوت بودن بالا گرفته شاید معمولی و طبیعی بودن خودش یک جور متفاوت بودن باشد. اصلا اگر هرکسی خودِ خودش باشد، هرکسی یک فرد متفاوت و خاص خواهد بود. مشکل اینجاست که ما حال نداریم خودِ خودِ واقعی مان را پیدا کنیم. 

اعتراف می کنم که من هم به این مشکل مبتلا بوده و هستم. چقدر دوست دارم در این وبلاگ خودم باشم. برای همین است که خودم را مقید به هیچ نوع خاصی از نوشتن نمی کنم. می خواهم مدلهای مختلف نوشتن باموضوعات مختلف را امتحان کنم تا ببینم کدام را بیشتر دوست دارم و همان را ادامه بدهم. 

درباره عادت

من فکر می کنم اگر میخواهیم عادتی را در خودمان ایجاد کنیم بهتر است دو کار انجام بدهیم:

1. تا می توانیم تشریفات را کنار بگذاریم.

2. پاداشی برای انجام آن کار در نظر بگیریم.

و همینطور فکر می کنم اگر بخواهیم عادتی را ترک کنیم باید دو مورد بالا را برعکس انجام بدهیم:

1. تا می توانیم برای آن تشریفات ایجاد کنیم.

2. پاداش انجام آن را حذف کنیم.