خیلی جدی مسخره بازی کنید

یکی از روشهای خوبِ شروعِ کاری که مدتهاست قصد انجام آن را داریم، اشتیاقش را هم داریم اما به هردلیلی یک ترس و نگرانی داریم و آن را شروع نمی کنیم این است که به مسخره ترین شکل ممکن آن را انجام بدهیم.

 یعنی اینکه اولا هیچ تشریفات و آداب و ترتیبی برایش نداشته باشیم. فقط شروع کنیم و با همان حالت مسخره هم ادامه اش بدهیم. و بقدری در مسخره انجام دادن آن استقامت کنیم تا آن ترس و اضطراب وجودمان هم برایمان مسخره شود. مثل همین کاری که من در وبلاگ می کنم. اسم آن را یک اسم کاملا مسخره گذاشتم و قبول هم کردم که هرچه می نویسم مسخره و پرت و پلا باشد. این را هم از "جولیا کامرون" یاد گرفته ام. 

وقتی صفحات صبحگاهی را شروع کردم از هردری می نوشتم و چون مطمئن بودم هرگز کسی آن را نخواهددید تمام آنچه که در دلم بود را هم می نوشتم. هرچند می دانم هنوز حرفهای ناگفته بسیار در کنج پستوهای ذهنم خوابیده که سمتشان هم نرفته ام. اما همین کار این جرئت را به من داد که بنویسم. و تا الان که 6 ماه از شروع نوشتن صفحات صبحگاهی گذشته تقریبا هرروز می نویسم. البته روزهایی هم بوده که ننوشته ام حتی شاید گاهی تا یک هفته چیزی ننوشته ام اما 6 ماه است که این کار نوشتن صفحات صبحگاهی را ادامه داده ام و با اینکه اکثرا فقط غرزدن به شرایط زندگیم است، اما وقتی حجم کاغذهای نوشته شده را نگاه می کنم با خودم می گویم زهرا تو این همه نوشته ای. پس می توانی وبلاگ هم بنویسی. و  بعد ازحدود 6 ماه که از شروع نوشتن صفحات صبحگاهی می گذرد، وبلاگنویسی را به طور جدی شروع کرده ام و قصد دارم روزانه مثلا حدود 500 کلمه بنویسم. البته شاید هرروز این مقدار ننویسم یا کلا هرروز موفق نشوم چیزی بنویسم مثل صفحات صبحگاهی که هرروز ننوشتم ولی تا الان ادامه داده ام. می خواهم حداقل 6 ماه متوالی وبلاگنویسی کنم. و مثل صفحات صبحگاهی بشود جزء عادتهای روزانه ام.